No cóż...tak na ten jebut w dorosłość Kochanie. For Eve.

Yennefer

Kiedyś tam, w każdym razie dawno temu, gdzieś wysoko, Bóg, Jahwe, Budda, Allach, Stworzyciel – ten Ktoś nazywany różnie w różnych częściach świata, ten w którego jedni w ten czy inny sposób wierzą, inni nie, stworzył duszę. Była to dusza kobieca. Tworzenie kobiecej duszy od początku świata odbywało się według ściśle określonych zasad: po prawej stronie stworzyciela stawała istota świetlista, biała jak śnieg po lewej zaś czarna niczym heban o burgundowych oczach rzucających niebezpieczne błyski. I tworzyli wspólnie, łącząc się – cała trójka, tylko w tym jednym wyjątkowym wypadku – kiedy miała narodzić się kobieta. Tworzenie duszy było jak pisanie powieści. W pewnym momencie bohaterowie wymykają się spod kontroli. I tak po zmieszaniu odrobiny uroku, czaru i dobrego serca ze szczyptą zła, wredoty, chłodu i uporu zaczęła się dusza kształtować, syczeć, pulsować i drżeć. Pojawiła się dzikość, chęć walki, odwaga, duma, honor ale i beztroska. Dusza z całych sił umiłowała wolność i gotowa była całą sobą na kochanie tych, których wybierze. A doskonale wiedziała, że wybierając nie pomyli się nigdy.
I rzucił Bóg duszę na Ziemię. A potem stało się coś czego ani on ani jego dwa pomocnicy nie przewidzieli. Dusza rozbiła się na dwie części. Dalszego rozwoju wypadków nie dało się powstrzymać. Jeden duch trafił do dwóch różnych ciał.
Na imię mam Jagoda. Przynajmniej tu, gdzie się aktualnie znajduję. Jestem posiadaczką jednej połowy rozbitej duszy. Druga jest daleko. Ok. 500 km ode mnie. Ale wiem kim jest. Znalazłam ją. I to największe szczęście jakie mnie spotkało.
Nie mam pojęcia gdzie NASZA dusza się rozbiła, gdzie została w nas wciśnięta po raz pierwszy. Ale obie doskonale wiemy, że nie było to tutaj. Nasza dusza nie była głupia. Wybrała miejsce gdzie będzie jej najlepiej. Miejsce, w którym mogłyśmy trzymać miecz w dłoni, walczyć za to co kochałyśmy, oddychać pełną piersią czystym, świeżym powietrzem. Wdychać zapach krwi wrogów i cieszyć się towarzystwem przyjaciół – Braci i Sióstr. Tych, których dusza wybrała. I nigdy się nie pomyliła.
Było to miejsce, w którym byłyśmy wolne. Choć musiało być ciężko, to wiemy przecież, że byłyśmy szczęśliwe, bo będąc tu i teraz – zagubione, spętane czujemy rozdzierającą tęsknotę za tamtym szczęściem, to mgliste wspomnienie, wszechogarniające uczucie że miałyśmy kiedyś coś za czym teraz tak płacze serce.
Mając siebie jest łatwiej. O niebo łatwiej.
Jesteśmy posiadaczkami jednej rozdartej na pół duszy. Gdziekolwiek byśmy trafiły po stracie kolejnego, śmiertelnego, niedoskonałego ciała, do jakichkolwiek czasów, świata, wymiaru – nie spoczniemy póki się nie znajdziemy. Szukając podświadomie jak bieguny magnezu.
Przyjaciółki.
Siostry.
Dwa elementy układanki.
Nie wierzę w przypadki. I to nie przypadek sprawił, że spośród milionów stron o podobnej tematyce ja wybrałam właśnie strefę, a z kolei spośród kupy koleżanek Elki to właśnie Ty się tu zarejestrowałaś. Ten ktoś, kto tym wszystkim kieruje pewnie śmiał się do rozpuku podczas naszej pierwszej rozmowy kiedy wszystko we mnie krzyczało ‘Kurwa no…znasz ją!’. Taaa…pewnie, że znasz. Znamy się od zawsze co nie Eve? W końcu zostałyśmy stworzone jako jedno.
Naprawdę jest parę osób które kocham tak, że oddałabym za nie pieprzone życie. Ale ty…jesteś jedyna. Jedyna, która w pełni rozumie.
Dałaś mi kawałek Domu.
Ukoiłaś Tęsknotę.
Dziękuję querida.
I wszystkiego najlepszego <3.

Grabarz

Dziękuję ci. Innych słów znaleźć nie umiem i nie znajdę, bo tego, co chciałabym powiedzieć, nie da się ujarzmić słowami, więc zadowólmy się tym jednym, jakże głupim, śmiesznym i skromnym w ogromie tego, co naprawdę chciałabym wyrazić.

Moja mała... moja Siostrzyczko...
Kocham cię! Tak zajebiście, strasznie, bardzo mocno kocham!

Bloody

Sto lat Ev, Stara Dupo! <333

Yenn, świetne opowiadanie.
Cholera, jak z bajki ^__^