[Z] [P] [5] Somewhere far beyond...

Elle

No cóż, skoro chciała, mówi się trudno. Jednak nie zmieni to faktu, że faceta po prostu tym zjebała. Ugh, teraz go żywcem wręcz nie cierpię.

Nie, naprawdę. Nie kpię. Słowo, jesteś w tym mistrzem. Miałam wrażenie, jakby mnie to robili, aż czułam ten ból i widziałam haczyki zagłebiające się w ciało...

Grabarz

Może zmienisz zdanie po 5 części, wcale nie jest taką miękką ciotą, jaką się teraz wydał.

Ale to było zaledwie parę zdań - tyle, jeśli chodzi o tortury!
A co do walk... Sama mówiłaś, że walki w trzeciej części zjebałam wręcz widowiskowo.

Elealyon

Nie pokochałeś mnie jeszcze, więc odejdź bez żalu i pozwól mi walczyć.

To jest kapitalne zdanie, więc zapiszę je sobie w zeszyciku. Dobry początek dla tekstu piosenki xD Albo w ogóle całego opowiadania.
W każdym razie nie o tym chciałam ględzić. Pomijając wykrzykniki typu "nareszcie dodałaś paskudo jedna!" (co jest poniekąd prawdą) powiem Ci, że... yyy... Jednak poprzednia część bardziej mną wstrząsnęła (pewnie przez śmierć Fausta), ale i tak czytałam ten fragment pełna napięcia. Wahałam się tylko, czy aby na pewno czytać o torturach. Nie byłam pewna swojej wytrzymałości psychicznej, ale nie żałuję. Zdecydowanie nie.

El ma rację co do tych lochów, wcale nie były odpychające ani przerażające. Były jak moja szkoła xD

Grabarz

Może macie rację, ale zaznaczam, że to zwykłe lochy miejskie, a nie siedliszcze Trzonu. Zaadaptowali je jedynie do swoich potrzeb. ^^
A poza tym... starałam się pisać z perspektywy siedzącej w celi czarodziejki. Na jej miejscu nie przejmowałabym się pleśnią, szczurami czy brzydkim zapachem, a skupiłabym się na tym, że jest zimno, wilgotno i że cholernie napierdalają mnie skute ręce. xD Ale cóż, dzięki za opinię.

Notuje w kajeciku: popracować nad opisami. Trochę więcej plugastwa, obrzydlistwa, smrodu, zgnilizny, kopcących pochodni i paskudnych gryzoni. Pająki? Krzyki torturowanych? Przemyśleć.

Grabarz

No i koniec.

Yennefer

Obesrałam się na miętko. I chuj. Kocham to troszkę za mało powiedziane...

Elealyon

...

Wow.

Łomygy.

A spróbuj tylko jeszcze raz powiedzieć, że spierdoliłaś. Bo ta część była wg mnie jedną z najlepszych. Śmierć Fausta była niezapomniana, tortury w poprzedniej części były brrr, mrożące krew w żyłach. A ta cała była niesamowita. Kurcze pieczone, ostatnia bitwa. Argh! Do boju!

I wiesz co? Nie czuję niedosytu. W żadnym wypadku. Zakończenie idealne.

Ha! I nawet nauczyłam się nowego słowa. Optować, tak? Widzisz? Nawet edukacji polskiej młodzieży się przysłużyłaś.

Namida

Pieprzysz Eve, pieprzysz na całego mówiąc ze spierdoliłaś zakończenie. Mi to pasuje. Bo widzisz... nie wyobrażam sobie szczęśliwej rodzinki typu Mamusia Grabarz, kochany tatuś Kenneth i grupka rozwrzeszczanych bachorów z drewnianymi mieczami ganiających dookoła wiejskiego domku... Jeśli dałabyś takie zakończenie to byś spierdoliła... o Boże.. i to jak.
Największe wrażenie na mnie zrobiła końcówka, aż buchało z niej emocjami, wbitymi w klawisze klawiatury razem ze słowami. Gdy jeden po drugim padali w beznadziejnej walce... bo czy wszystkie bajki muszą kończyć się frazesem "I żyli długo i szczęśliwie"? To stało się nudne i co prawda nadal wzrusza, ale moim zdaniem nie aż tak jak twoje zakończenie.
Ach i to zdanie "Wiedzieli, że to nie ich miejsce i nie ich czas…", jeśli powalisz ustawie to sobie w opisie na gg... to kończące cała opowieść zadnie wywali z listy teorie o białych krukach...
Ogólnie mówiąc i kończąc już ten wykład. To opowiadanie, zostanie przeze mnie wydrukowane i wpięte do segregatora, który tkwi w ostatniej szufladzie mojej nocnej szafki. Po ten segregator sięgam często, by z kubkiem parującej czekolady zatopić się w wspaniały świat żywej magii zamkniętej w słowie, by porwał mnie z okowów codzienności i zabrał gdzieś tam, hen! Do mojego prawdziwego świata.

Elle

Gorzka pierdoła.

Wiesz co? w tym momencie naprawdę inaczej nie potrafię cię nazwać. Tylko to określenie przychodzi mi do głowy. O, i jeszcze tępota.

Jakim prawem ty narzekasz, co? Jakim prawem? Stworzyłaś wspaniały, niezwykły świat. Tchnęłaś w niego niezwykłe życie, każda, nawet najmniejsza postać była realistyczna. Zwykłym słowem budowałas mury, więziłaś ludzi, zabijałaś, przelewałaś krew. Zwykłe słowo, a zamknięte w nim wielkie pokłady magii. Niech cię szlag, Eve. To było wspaniałe. Nie będę chyba przesadzać, jeśli powiem, że to jedno z najlepszych opowiadań na Strefie. Chyba żadna z nas az tak dobrze nie wykreowała całego świata, jego polityki, zasad i mieszkańców. Zrobiłaś coś niesamowitego, a ty sie jeszcze czepiasz? Kur... Uwierz wreszcie w to! Przeczytaj, nie myśląc o tym, że ty to napisałas! Spójrz na to jak na niezykłą historie o braterstwie, odwadze i miłości. Bo miało to w sobie mnóstwo, mnóstwo miłości. Takiej płynącej prosto z serca, siostrzanej, nieskończonej. Kurwa, Eve. To było niezwykłe. Opisy walk była absolutnie fantastyczne. Tak samo jak fabuła. najbardziej w tym rozdziale jednak spodobała mi się pieśń. Naprawdę ją sama napisałaś? Jest niezwykła i poruszająca. A zakończenie... Ech, ja ci nigdy nie dorównam.

Jedyne, do czego sie mogę przyczepić to to, że pod koniec, w ostatecznej bitwie trochę brakowało mi Kennetha.

Jasna cholera, było bosko!

Grabarz

Yenn: niestety, ludzie nie wymyślili na to lepszego słowa, więc niech wystarczy nam to głupie, marne "kocham". Kocham nad życie, malutka.

Elea: cieszę się, że ci się spodobało. Martwiłam się trochę, jak zostanie odebrane takie enigmatyczne zakończenie, ale chyba wyszło dobrze i spełniło zamierzoną rolę.

Namiś: od początku planowałam uśmiercić postaci w tej ostatniej bitwie, ale ostateczną formę przybrało to zupełnie przypadkowo, pod wpływem... sama nie wiem czego. Się wzięło i napisało. ^^ Pochlebia mi twoja opinia i naprawdę cieszę się, że spodobało ci się na tyle, by wydrukować i często do tego wracać.

Elut: a ciebie kiedyś zabiję. Z siostrzanej miłości. Chciałam, żeby to opowiadanie żyło, było magiczne, i chociaż sądzę, że nie zrobiłam tego zbyt dobrze, cieszę się, że na tobie wywarło takie wrażenie. Często służyłaś mi ostrą krytyką i szczerą opinią, więc cenię sobie twoje zdanie, kiedy wreszcie zasłużyłam na pochwałę. ^^

Umeka

Mogę dziękować pani od informatyki, że powiedziała ' możecie robić co chcecie. "
No bo to kurwa godne jest każdej uwagi! To była masakra jak ja to czytałam! Nic, ale to nic do mnie nie docierało gdy koleżanki do mnie mówiły. Tak się wciągnęłam.
Eve, Ty dupo! <3 Kocham Cię za te opowiadanie! Kocham! <3
Mam nadzieję, ze znów dasz coś tak zajebistego! ^^
Szlag. Mam ochotę się jeszcze rozpisać co do treści, ale mnie z laptopa zwalają. T.T

Zajebiste, no! <33

Hibari

O bogowie...

Grab, błagam, nie pieprz więcej, że ci coś nie wyszło, dobrze? Bo ile razy tak będziesz mówić, to ja ci będę przypominać to opowiadanie. To, co stworzyłaś. Całkiem sama. W swojej ślicznej główce. I podzieliłaś się tym z nami. To, co stworzyłaś powala na kolana. Naprawdę. Osoby, które sama potrafią wykreować świat, bohaterów, zawsze budzą we mnie szacunek. Osobiście nigdy bym się czegoś takiego nie podjęła, nie poradziłabym sobie z tym. Ale tobie udało się to niesamowicie. Te opisy walk były fenomenalne. Ta pieśń, która poruszała dziwne struny w sercu... Zakończenie... Coś niesamowitego. Ale mam jedną...hmmm... uwagę. Ten moment, gdy ginie Kennetha i potem, gdy Yen zostaje sama... nie czułam tego. Nie czułam ich bólu. Wiem, że oni go odczuwali, ale czegoś mi brakowało, czegoś, co pozwoliłoby mi czuć razem z nimi. To jest jedyne, czego brakowało w twoim opowiadaniu. Ale mimo to wiem, że będę wiele razy do niego wracać. Wydrukowałam sobie je nawet i zajmie miejsce w teczce razem z innymi moimi najukochańszymi opowiadaniami. ^^
Kocham cię, wiesz? <3

Grabarz

Gum: nie wiem, czy kiedykolwiek uda mi się powtórzyć tak... ee... "spektakularne" (ironia) opowiadanie jak SFB, ale na pewno się postaram. Teraz, kiedy zaczęłam pisać, zaczęłam znajdować w tym przyjemność i metodę na oderwanie się od codzienności. Mogę posunąć się do stwierdzenia, że brakuje mi tych chwil, kiedy o 3 nad ranem, nieziemsko rozczochrana, siadałam z kubkiem herbaty przed komputerem, paliłam fajkę za fajką i pisałam. Nagle robiła się szósta rano, zarywałam noc, ale byłam szczęśliwa. Nie uważam tego za dobre opowiadanie, chociaż włożyłam w nie dużo siebie. Cieszę się, że efekt mojej literackiej nudy ci się spodobał.

Hibs: śliczna główka... Chciałaś mnie zabić? Wykreowanie świata w tym pustym czerepie wcale nie było takie trudne, może dlatego, że ten świat żyje tam sobie we mnie, gdzieś w głęboko ukrytym przed innymi zakamarku duszy/serca/mózgu (niepotrzebne skreślić) i niejako sam się wepchnął przez moje palce na klawiaturę. Szkoda, że nie udało mi się w pełni oddać... hm, dramatyzmu sytuacji pod koniec, i miło mi, że mimo to będziesz do tego opowiadania wracać.

Ja pierdolę, zaraz się zadziękuję na śmierć. Ale mimo wszystko po prostu mi przyjemnie czytać pozytywne komentarze do mojego tworu.

Też was kocham, Amazonki.

Umeka

A wiesz co ? Ja wierzę, że napiszesz coś równie wspaniałego! <3

Hibari

A proszu cię bardzo. <333
Zdecydowanie coś jeszcze napiasz. Możesz zacząć już teraz, nie mam nic przeciwko! ^^ A ja się wezmę za Zemstę. ^^