[NZ][N] Bezbrzeżna otchłań.

Rose

Irytek na mnie nakrzyczał, że skasowałam.
No dobra, więc daję jeszcze raz.

*

Odkąd pamiętam, zawsze brakowało mi miłości – rodzicielskiej, braterskiej, przyjacielskiej i tej najważniejszej, dla której powinno bić moje serce – męskiego uczucia, którym obdarza się kobietę. Zastanawiałam się czasem nad tym, dlaczego nie kocham, w końcu otaczało mnie tylu chłopców. Ale chwilę po tym przychodziła bolesna myśl - przecież nie wiem, co to jest miłość. Nie nauczono mnie kochać, a uczuć nie da się zrozumieć poprzez definicje książkowe, bo, niestety, tylko na takie mogłam liczyć. Głupi, bezduszny tekst. Nikt nie jest w stanie ich zrozumieć, z resztą, tak jak i mnie.
Powinnam się przedstawić, tak nakazuje dobry zwyczaj i przede wszystkim savoir vivre (zdecydowanie za dużo się go naczytałam). Nazywam się Fuchi Koumyou i mam siedemnaście lat. Fajnie, nie? Powinnam się cieszyć i skakać z radości, ale jest zupełnie na odwrót, bo nawiedza mnie okrutne pytanie – z czym ja pójdę w świat?
Chrzanić pieniądze i szkołę, gdy ja nie znam uczuć! Jestem pusta jak lalka z porcelany. O, z małym szczegółem: tę lalkę ktoś chce, a mnie nikt. Teraz mogę się trochę nad sobą po użalać? Nie? A srał Cię pies, czytelniku. I tak powiem, co mi na sercu leży vel kamieniu, jak kto woli.
Dokładnie dwanaście lat temu przyszedł na świat mój brat Manako, denerwujące stworzonko, o którym wolałabym nie pisać, ale bez niego opowieść ta, nie miałaby sensu. Tak, więc, po długo oczekiwanych narodzinach, przestałam się liczyć. Czteroletnie dziecko zdane na łaskę przedszkolanek, a w domu na opiekunkę. Pamiętam, jak podchodziłam czasem do uśmiechniętej mamy i szarpiąc za spódnicę, prosiłam, aby mnie wzięła na ręce. Ona, rozzłoszczona kręciła głową przecząco, zajęta patrzeniem na maleńką buzię brata. Wtedy nie rozumiałam zachowania mojej matki. Z czasem zrozumiałam, że pałała do mnie nienawiścią wielką, niewyobrażalną dla tak małego serduszka. Spytasz, drogi czytelniku: dlaczego? Wiesz, ciekawa historia. Et... byłam wynikiem jednej, błędnej nocy w życiu mojej matki. Teoretycznie, to mnie kochała. W praktyce, nienawidziła. Później znalazła sobie męża i ponownie zaszła w ciążę. Ojczym mnie omijał, miał mnie głęboko gdzieś, za to synek to było jego oczko w głowie. Oczko w głowie obojga rodziców.
Czy mnie to ruszało? Szczerze, to nie, ale dopiero później. Na początku był płacz, zwracanie na siebie uwagi, krzyki. Później przyszła cudowna bezsilność. Tak, czytelniku, dobrze przeczytałeś – cudowna. Żyłam tylko dla siebie, właściwie, dla cienia siebie. W końcu to tylko czarna mara, coś, czego się nie zauważa. Wiesz, przestałam się przejmować własną rodziną. O przepraszam, nie rodziną. Moimi żywicielami, ludźmi, z którymi łączyła mnie tylko krew. Brzmi to tak ostro w Twym umyśle, prawda? Ale to jest najszczersza prawda, na jaką mnie stać.
Zastanów się – nie kochająca rodzina, zero przyjaciół, zero uczuć. Co Ci wyjdzie?
Ja, Fuchi.
Otchłań.

Van

Hmm... jakoś to do mnie nie przemówiło. Napisane nawet dobrze. Zauważyłam tam jakiś błąd, ale nie chce mi się nawet go cytować. Jest północ, więc ja już prawie śpię xD Jak dla mnie trochę za dużo pytań. Parę kolokwializmów mi sie nie podobało, ale cóż. Twoje dzieło, twoja wizja. I tak przy końcu brakowało mi czegoś.

Rose

Dziękuję za komentarz.
Wierzę, że Ci czegoś zabrakło, bo to nawet pierwszym rozdziałem w opowiadaniu nazwać nie można xD Tak westępik do historii.

Shiroi

Tak jak pisała Van ,dużo tutaj tych pytań .
Ale są też odpowiedzi . ^^

Zdecydowanie mi się spodobało .
Czekam na pierwszy rozdział tej historii .

mayumi

Na razie nie jestem w stanie nic napisać.
Zaciekawiło mnie, więc czekam na następny rozdział.

Rose

Mi wystarczy to Mayuś, że Cię zaciekawiło. Power mi doda do napisania rozdziału xDD

Grabarz

Całość jest nieco... rozdmuchana, wypełniona użalaniem się, taka... średnia, jeśli chodzi o treść. Chociaż wykonanie jest dobre... Przesadzone mi się to wydaje.
Ale podoba mi się zakończenie, jest takie... złowieszcze, ostateczne, mroczne. ^^

Zdecydowanie, chcę przeczytać ciąg dalszy.

Rose

To miało być przepełnione żałością. Ech, czasami mózg ze mną nie pracuje.

Dziękujjjję i zabieram dupę do pisania następnej części xD

mayumi

Tak, tak!
Daję Ci tę moc.
POWER!
(erf, fajer, water, er, harttttttttt!)

Rose

*rozkłada ręce*
A mmmm....
Allah...
o!

mayumi

Pyk!

...

{May pada na ziemie bez ducha}

Van

Ej. Zapomniałam dopisać ,że czekam na ciąg dalszy ^^"
Bo pozostał mi niedosyt. xD

Rose

Nieeeee!
*Ros zrozpaczona biegnie do May*
Wracajjjjj!

mayumi

...

...

...

{brak oznak życia}

Rose

*tuli ciało May*
Wracajjj do mnie!
T___T
A kto się będzie mną opiekował i dodawał sił, no kto?
T____T
A Sasuke? Zostawiasz go mi, żebym umarła na zawał?
T___T
Kocham Cię, więc wracajjj tu do mnie!
T___T

mayumi

{na słowo "Kocham Cię" May drastycznie została przywrócona do życia}

Przecież Cię nie zostawię samej na tym świecie, bez opieki i takiego wsparcia. ^^
< 33

Rose

*tuli do siebie mocno May*
A jednak czasem warto nagiąć zasady i wydusić z siebie 'kocham'.... ^^

mayumi

Nagiąć zasady?

Rose

Nie używam, nie lubię, nie trawię słowa 'kocham'.

mayumi

Ja mam na odwrót.
Uwielbiam to słowo...
Chociaż czasami bardziej "nienawidzę".

Rose

Ja nie potrafiłam wydusić 'kocham cię' dla chłopaka, któremu miało przynieść to szczęście.
A ja nadal nie wiem, co ma miłość do szczęścia w fizyce o.O

mayumi

Eee, dobra, zjedźmy z tego tematu, bo nie lubię o nim konwersować. xP

Rose

^^
To może zostawmy w ogóle w spokoju 'bezbrzeżną otchłań' i przesuńmy się gdzieś indziej z naszymi wywodami ^^

mayumi

Dobra, nie tworzę offtopu.
Koniec.

Negai

Dobre pod względem stylu i poprawności, tak tak.
Ale fabuła... Trochę nieoryginalna, to raz, dwa...
No, przeczytać można, ale jakoś specjalnie nie zachwyca.
Chociaż trudno cokolwiek stwierdzić po tak krótkim tekście, ta więc warto zaczekać na ciąg dalszy.