[NZ ] (Bez)Krwawa zbrodnia

Namida

To jest… coś. To coś jest nie sprawdzone, bo Fuś nie ma czasu. To coś to dopiero początek. To coś Namiś napisała przez El, przez jej opowiadanie.
To coś nie ma jeszcze fabuły i pisane jest ot tak, na bieżąco.
To coś prawdopodobnie zmieni tytuł… bo ten pewnie koniec końców nie będzie pasował.
To coś uświadamia Namiś, że musi popracować nad stylem.
To coś czeka na waszą opinię.

Prolog

Nie padał deszcz. Nie było burzy. Niebo nie buntowało się przeciw złu świata. Przeciwnie, słońce świeciło jasno i nie było widać ani jednego puchatego obłoczka. Niebiosa świętowały.
A ziemia rozpaczała po kolejnych skreślonych istnieniach.
- To nie moja wina, prawda? Powiedzcie coś! – niebieskooka wampirzyca krzyknęła do towarzyszek. Te spojrzały na nią z mieszanką strachu i współczucia.
Na glebie leżały trzy martwe ciała… W jednym z nich nie było krwi… we wszystkich trzech znikło życie.
Czająca się w cieniu śmierć, uśmiechnęła się perfidnie do trzech niewinnych dusz. Obfity łup. I kto by pomyślał, że wystarczyło wyprowadzić z równowagi jednego wampira.
- Chodźmy … - szepnęła jedna z towarzyszek niebieskookiej, ciągnąc ją za rękę. Ta nie stawiała oporu, po chwili wszystkie rozpłynęły się w mroku lasu.
Jakiś czas później dało się słyszeć przejmujący krzyk, a potem wycie policyjnych syren.
Siedzący na rozłożystym drzewie biały kruk, zatrzepotał skrzydłami. Kłapnął dziobem i poderwał się do lotu. Z góry wszystko wyglądało inaczej. Funkcjonariusze ogradzający teren zbrodni żółtą taśmą, byli nie więksi od żuków, a ciała przypominały raczej szmaciane lalki, rzucone byle jak i byle gdzie, niż ludzi, którymi kiedyś były. Jeden z policjantów powiedział coś do starszego stopniem kolegi. Wszyscy zastanawiali się kim był zabójca, który jednego człowieka pozbawił krwi, a dwóch pozostałych zabił nie zadając żadnych obrażeń. Trucizna – mówili, ale potem okazało się, że to jednak nie trucizna… więc? Tego żaden człowiek nie umiał powiedzieć.
Biały kruk wykonał jeszcze jedno koło, a potem odleciał w stronę starej budowli z czarnego kamienia, wracał zdać raport ze zwiadów.
Słońce, dopiero teraz zdawało się zrozumieć co się stało. Skryło się za chmurami by płakać w samotności. Niebiosa nie kryły się z żalem. Zaczął padać rzęsisty deszcz.

Grabarz

Trudno mi ocenić po tym jednym małym fragmencie. Jedyne, co mogę powiedzieć, to żebyś pisała dalej. Ciekawa jestem, co się stało na polance, dlaczego wampirzyca się wściekła i co się stanie dalej...

Namida

Zaczęłam pisać już dalej... może skończę jutro bądź pojutrze... W każdym razie ... a nieważne. Jak skończę cześć pierwszą to myślę, że zobaczysz o co biega ^^

Grabarz

Czekam z niecierpliwością. Jestem pewna, że wymyśliłaś coś niesamowitego.

Hibari

Zgadzam się z Grab. Póki co ciężko cokolwiek powiedzieć. Ale znając Namidzię to będzie coś dobrego. Czekam na kolejną część, słońce ^^

Namida

nie mówcie tak bo się jeszcze zawiedziecie... w kazdym razie spotkacie tam trzy znane charaktery... dobra już nic nie mówię, wracam do pisania.

Elle

Yay! *_*

Zaliści, fantastycznie mrocznie się zapowiada! Jak wspomniałY dziewczyny wyżej, po tak krótkim fragmencie prawie nie ma co oceniac... Ale jednak! Nie ma co, bardzo mnie tym prologiem zaciekawiłaś. Co za wampirzyce, dlaczego się wściekła, dlaczego tylko w jednym trupie krwi nie było i dlaczego, do cholery, ten kruk był BIAŁY?!~

Jesli moja jednopartówka zainspirowała cię do napisania czegoś takiego, to będę pisać dużo więcej, o!

Słonko, kocham twój styl.

Elle

Ja chcę więcej! Więcej, więcej, więceeej!
Miśku, co z kontynuacją?

Namida

Em... będzie. Pisze się chociaż strasznie topornie.

Namida

Rozdział 1

Post pod potem ale mówi się trudno.

Tak więc cieszmy się ludu, jest pierwszy rozdział.
Nie bić.

- Wróciłam. – Szept tuż przy uchu sprawił, że brązowowłosa dziewczyna podskoczyła, a kieliszek, dzierżony w dłoni, roztrzaskał się na podłodze. Czerwony płyn spłynął po hebanowej podłodze.
- Wystraszyłaś mnie – mruknęła brunetka.
- Znowu pijesz wino? – zapytała krytycznie sprawczyni zamieszania. Dziewczyna odwróciła się i spojrzała na postawną brunetkę o piwnych oczach.
- Masz coś przeciwko mojemu winu?
- Nie. Ale wpędzisz się w kłopoty. Winem nie załatwisz sprawy, Nadia – powiedziała poważnie brązowooka, opierając się na oparciu skórzanego fotela. Nadia skrzywiła się. Dobrze o tym wiedziała.
- Wiesz, gdzie jest Eline? – zapytała po chwili.
- Jeszcze nie wróciła z lasu. Długo zajęło jej tropienie.
- Gabriel…
- Ja tylko odpowiadam na twoje pytanie.
- Wiesz dobrze, że… - Nadia nie dokończyła, gdyż drzwi otworzyły się z hukiem, wpuszczając do środka rezydencji podmuchy zimnego nocnego powietrza. W progu stała dziewczyna, której płaszcz raz po raz podrywał do pląsu wiatr. Zdmuchnęła grzywkę opadającą na oczy i zatrzasnęła wrota.
- Najadłam się – oznajmiła radośnie ,zrzucając mokry płaszcz na ziemię.
- Eli!
- Wybacz. Nie zauważyłam cię.
- Tak – bąknęła Nadia. - Bo jestem taka malutka.
- Skarbie – rzuciła czule Eline - uważam, że powinnaś iść na polowanie.
- Wiesz doskonale, że nie pójdę. Bo znowu kogoś zabije – warknęła niebieskooka, podciągając kolana pod brodę.
Eli i Gabriel wymieniły znaczące spojrzenia.
- To był wypadek… - zaczęła pierwsza.
- Głupi ludzie, sami się nawinęli pod nóż, ich wina – poparła ją druga.
Nadia zgromiła ja spojrzeniem.
- Wybacz. Niekontrolowana gra słów.
- Och... Odczepicie się wreszcie? Mój głód, moja sprawa.
- My się o ciebie martwimy, skarbie.
Niebieskooka prychnęła. Wstała z fotela i podeszła do wielkiego okna o rzeźbionej ramie. Deszcz rytmicznie uderzał o szybę, tworząc swoista muzykę dla zszarganych nerwów.
Eline westchnęła, przeczesując palcami wilgotne włosy.
- Widziałam w mieście piękna suknię. Byłaby idealna na zbliżający się bal – powiedziała po chwili, odstępując od niebezpiecznego tematu.
- Jak wyglądała? – zapytała Gabriel przenosząc na nią wzrok.
- Zielona, ze sznurowanym gorsetem. Dzięki niej można by przekonać kilku hrabiów, że świat nie kręci się wokół nich.
- Chcesz uwodzić? – spytała Nadia, delikatny uśmieszek wkradł się na jej wargi. Eli zaśmiała się perliście.
- Tak. Bo dlaczego nie...
~*~
- Ach, cóż to za wyróżnienie! – zawołał od progu czarnowłosy mężczyzna odziany w szykowny surdut. – Krwiste siostry w pełnym składzie. Bardzo mnie cieszy wasze przybycie. – Uśmiechnął się, ukazując cały rząd ostrych zębów. Nadia skłoniła się lekko, Eli i Gabriel odwróciły głowy, ukazując tym swój stosunek do osoby eleganckiego wampira.
Ten zignorował ich bezczelność i, nadal uśmiechając się sztucznie, zaprosił do środka.
W dużej sali balowej kręciło się sporo osób. Kobiety w wykwintnych sukniach, pełnych koronek i zdobień, z gracją przechadzały się od jednej plotkującej grupki do drugiej. Mężczyźni ubrani w garnitury i smokingi popijali poncz, rozmawiając o sprawach najwyższej rangi. Nikt nie zwrócił uwagi na trzy dziewczyny, które właśnie stanęły u progu pomieszczenia.
- Wyjaśnij mi jeszcze raz. Po co u licha tu jesteśmy? – zapytała zrzędliwie Gabriel.
- Musimy wyciągnąć trochę informacji od co ważniejszych gburów i pojawić się w towarzystwie. Tak wypada – wyjaśniła cierpliwie Eline.
Nadia prychnęła z irytacją ,poprawiając ciasny gorset purpurowej sukni.
- Zostaw – mruknęła do niej Eli. Niebieskooka posłusznie oddaliła ręce od stroju.
- No to ruszamy w tan – rzuciła Gabriel, odrzuciła na plecy ciemne włosy i, unosząc wysoko głowę, podeszła do stacjonujących przy oknie mężczyzn.
- Skoro ona poszła, my też idziemy.
- Tylko uważaj... na wiesz kogo. Uprzedź mnie, jeśli go zobaczysz – powiedziała Nadia i, bez przekonania, podeszła do wciśniętej w złotą suknię Pani domu.
- Nadia! Witaj, kochaneczko! Słyszałaś już o Mercedes i Oliverze? Podobno ONI ich znaleźli.
- Naprawdę? – Dziewczyna udała zdziwienie i uwagę, słuchając opowieści kobiety.
W tym czasie trzecia z sióstr, uważnie lustrowała pomieszczenie. Bez pośpiechu przygładziła fałdy błękitnej sukni i odwróciła się po to, by stanąć twarzą w twarz z wysokim mężczyzną o długich ciemnych włosach, spiętych klamrą na karku.
- Niko, miło cię spotkać – rzuciła, uśmiechając się zalotnie. Mężczyzna zmierzył ją spojrzeniem, poczynając od jasnych włosów spiętych w misterny kok, poprzez śmiałe spojrzenie i zdecydowanie zbyt duży dekolt, aż po pantofelki na wysokim obcasie.
- Eline, nie spodziewałem się zobaczyć tutaj ciebie. – Przemówił głębokim głosem, od którego każda normalna kobieta dostałaby palpitacji.
- Dlaczego? Sądzisz, że ukrywamy się i nie pokazujemy w towarzystwie? – Dziewczyna roześmiała się nieco sztucznie.
- Krążą o was różne pogłoski. Niektóre są dziwnie wiarygodne.
„O, cholera”
- Pogłoski. Od kiedy WY wierzycie plotkom? Ale teraz wybacz, muszę znaleźć siostrę.
Oddaliła się na tyle szybko, na ile pozwalały jej szpilki i duma. Po drodze do Nadii, zgarnęła dającą nieco oszołomionym mężczyznom wykład o stu zastosowaniach sztyletu Gabriel.
- Co jest? –zapytała.
- Oni tu są. I chyba coś wiedzą.
- Coś? Jak duże coś masz na myśli?!
- Nie jestem pewna... Spotkałam Niko...
- Niko, mówisz... – przerwała siostrze Gabriel, rozglądając się po sali.
- Nie teraz, skarbie. Zaciągniesz go do łóżka innym razem. Skoro on tu jest, to Jasper i Flynn zapewne kręcą się w pobliżu. Mam przeczucie, że wiedzą coś o tej aferze z Nadią.
- Gdzie ona jest? Trzeba się zmywać.
Gabriel rozejrzała się po sali w poszukiwaniu wybijającej się z tłumu czerwieni sukni siostry. Ale ta znikła jak kamień rzucony w toń wody.
***
Księżyc w drugiej kwadrze oświetlał jej twarz, a wietrzyk, pachnący morską solą, delikatnie bawił się jej włosami. Stała na ogromnym balkonie, oparta o srebrzoną barierkę i wpatrywała się w odbicie księżyca na spokojnej tafli morza. Świat był taki spokojny nocą. Niemal wszystkie istoty zapadły w sen zagrzebane pod pierzyną, nieważne czy z puchu, czy opadłych liści. Tylko One, wampiry, rozpoczynały teraz swoje życie. Życie... żer raczej. Zazwyczaj nocą wampiry polowały, na wszystkie inne sprawy miały czas w dzień, przecież moc słońca to mit.
Te rozmyślania o polowaniach przypomniały jej, jak dawno nie piła krwi. Skrzywiła się sama do siebie. Minęło już parę miesięcy od tamtego pamiętnego dnia, a ona nie mogła zapomnieć. To było takie przypadkowe... Może i siostry miały racje, może to nie była jej wina. Nie! Sumienie doszło do głosu. To była jej wina. W końcu to JEJ moce i umiejętności wymknęły się spod kontroli. Gdyby tych ludzi tam nie było...
Gdyby! Gdyby! Głos zabiera rozsądek. Nie ma co gdybać.
Może i racja...
Wyczuła go za późno. Zauważyła dopiero, gdy stanął za jej plecami. Wzdrygnęła się, kiedy poczuła gorący oddech na odsłonietej szyi... I niech ktoś jej powie, że wampiry maja niską temperaturę ciała.
- Dawno cię nie widziałem – mruknął cicho.
- Dawno nie wychodziłam z domu – odparła równie cichym głosem. Gdyby jej serce mogło, pewnie teraz jak oszalałe trzepotało by jej w piersi. To, co zrobiła - zabicie trójki ludzi przy użyciu wampirzych mocy - było przestępstwem. Wampiry też miały swoje prawa. W owych prawach spisane było, że wampir może zabić człowieka, aby napoić się. Ale tylko jednego. I do tego po cichu. Nie chciano skandalu. A ona, jakby na to nie patrzeć, skandal wywołała, omal nie zdradziła istnienia wampirów...
Uciekła jak tchórz z miejsca zbrodni. Modliła się, żeby nie wyczuli jej aury wokół tych ludzi. Ale, jak widać, modły się nie spełniły.
- Myślę, że musimy porozmawiać – powiedział zimno, nie ruszając się zza jej pleców.
- Tak? O czym? – Udawała głupią.
- Ty dobrze wiesz, o czym – syknął. Chyba przestawało go to bawić. – Pójdziesz sama, czy mam cię zaciągnąć?
- Jak ma iść, skoro stoisz mi na drodze? – warknęła. Posłusznie się odsunął, dopiero wtedy mogła się odwrócić i spojrzeć prosto w jego czarne oczy, niezwykle kontrastujące z platynowym odcieniem włosów. Zanim się odwrócił, zdołała zauważyć cienką bliznę na policzku. Była jeszcze świeża, delikatnym różem odcinała się od bladej skóry. A jednak nie zawiesił pracy Strażnika na kołek...
Albo po prostu spadł z drzewa, podsunęła złośliwie duma.
Nie zdążyli wejść z powrotem do sali, a drogę zagrodziły im Eli i Gabriel. Obie groźnie spoglądały na jasnowłosego.
- Jaka cholera cię tu przywiała, tleniony? – zapytała cierpko Gabriel.
- Ta sama, co was, moja najdroższa wojowniczko – odparł ktoś z tyłu. Gabriel i Eli odwróciły się gwałtownie, ta pierwsza warknęła coś o tchórzliwym zachodzeniu od tyłu, spoglądając prosto w ciemne oczy Niko.
- Jest trzy na trzy – powiedział spokojnie wysoki brunet, stojący po prawicy długowłosego. – Zważywszy na to, że my jesteśmy wyszkoleni, a wy nie, nie macie żadnych szans w starciu.
Gabriel zmrużyła niebezpiecznie czekoladowe oczy.
- Ty cherlaku, śmiesz twierdzić, że mnie pokonasz? Doprawdy, świat twojej ułudy jest wyjątkowo rozbudowany – wysyczała, unosząc dumnie głowę.
Nadia rzuciła nerwowe spojrzenie w kierunku sali balowej. Na razie nikt nie zauważył pojawienia się trójki Strażników, ale lada moment może zostać to odkryte, wtedy wybuchnie panika. Każdy z obecnych na sali wampirów miał swoje grzechy, jedni mniejsze, inni całkiem pokaźne, ale każdy bez wyjątku bał się potęgi Ligii Strażników.
- Możemy porozmawiać – powiedział powoli, mierząc spojrzeniem błękitnych oczu blondyna. – Ale nie tutaj.
Niko skinął głową i odstąpił krok, przepuszczając Eline i Gabriel przodem. Nadia ociągała się z wyjściem, ale blondyn zdecydowanym gestem pchnął ją ku wyjściu.
- Nie pchaj mnie, Jasper – warknęła do niego, on tylko uśmiechnął się ironicznie i złapawszy za nadgarstek pociągnął za sobą.
Dziewczyna zaklęła w duchu. Zapowiadała się naprawdę nieprzyjemna rozmowa.

Ach tak zdaniem końcowym.
Dedykowane Eline i Gabriel. A raczej ich ludzkim pierwowzorom, które mam nadzieję, odnalazły w postaciach siebie.

Fushigi

Ty, to ten biały kruk był szpiegiem?

No, ale coś o samym rozdziale. Myślę, że nietrudno odkryć, kim są te trzy wampirze siostry... *chichocze*
Błędów robisz mniej, o czym już mówiłam... No, i styl jest w tym opowiadaniu taki jakby z książki. Taki, wiesz... Książkowy, no.
Całość fajna. Bardzo. Wciąga. Chcę dalej, wiesz?

Irate

Zebrałam się w końcu, żeby napisać.

Strasznie oczywiste imiona. xD
Wiesz, czego nie lubię w takich opowiadaniach? "Powiedziała brunetka", "odparła brązowooka", "blondynka roześmiała się perliście". To strasznie miesza, czytelnik nie od razu zapamiętuje, kto jak wygląda. Na to potrzeba większej ilości, że tak powiem, stron.
Lubię Twój styl, ale tutaj... Wygląda to tak, jakbyś zastanawiała się po trzy razy nad każdym zdaniem. Za dużo imiesłowów jest, po prostu. Zdań wtrąconych też za dużo. Takie to trochę groteskowe miejscami wychodzi. O prologu to już nie wspomnę, same metafory i homeryckie porównania. ;D
Trochę ironicznych uśmiechów, za dużo sarkazmu (kurde, wszystkiego za dużo xD)... Akcja dzieje się trochę za szybko, trudno się połapać. Po prostu zbyt pokrótce to opisałaś, mam wrażenie, za mało zdań opisujących akcję, za dużo pięknych przenośni.
Dlaczego tak się czepiam tego stylu? To nie mają być psychologiczne wynurzenia i fantastycznie zrobione epitety, ale opowiadanie, nie? No, po prostu czytelnikowi strasznie to wszystko utrudnia. I tylko o to chodzi.

Dobra, koniec.
Mówiłam, nie bierz tego do siebie. xp

Elle

No to teraz ja. ^^

Najpierw minusy:
- Tak, jak powiedziała iri- trochę za dużo było tych brązowookich, blondynej, niebieskookich. Czasem naprawdę trudno się było połapać, kto jak wygląda i kto co mówi.
- Akcja rzeczywiście działa się trochę za szybko, ale strasznie to nie razi.
- Parę błędów interpunkcyjnych.

A teraz plusy:
- Ya! Siostry Krwi! Wiesz, po imionach niektrudno było się doimyślić. ^^ i charaktery nam idealnie podpasowałaś. Prawie. Bo nie wyobrażam sobie, zeby Eve dała się zakuć w suknię. I żeby była zainteresowana jej wyglądem.
- Sarkazm, ironia. Według mnie nie było jej za dużo. Ot, całe my. Nasze ulubione bronie.
- Podobała mi się scena środkowa, gdy przybywają na bal. Tak, naprawdę mi się podoba, tak samo jak twój styl. Tajemniczy, książkowy.

Ja chcę więcej, jak najszybciej, no!

Grabarz

Mnie się podobało. Tylko na samym początku miałam problem z ogarnięciem kto jest kim, potem poszło jak po maśle. Wciągnęło mnie i zanim się obejrzałam, już był koniec. A szkoda...

Chcę jeszcze! Walki, intryg, krwi i dzikiego seksu! xD

Elle

Grabarz

Tyś wtajemniczona, ja nie...
A co z walkami?! Ja chcę skórzany pancerz, miecz w łapie i magię tętniącą w żyłach!

Aha... I mam problemy z wyobrażeniem sobie siebie w sukni. xD

Elle

Jaka wtajemniczona? Od razu wyhaczyłam. Przypatrz się dobrze, a sama to zrobisz. ^^

Tu nie wiem, Miś nie mówiła, co będzie dalej... Ale kto wie, kto wie! ;)

A ja nie bardzo... Pasowałaby ci. Taka wiesz...

Grabarz

Mam pewne podejrzenia, ale kto wie, co Namiś uknuła.

Ja w sukni? No daj spokój...

Elle

Ja wiem! ^^ Bo uzyskałam potwierdzenie swoich przypuszczeń.

No tak, wyobrażam to sobie. Taka średniowieczna, z czerokimi rękawami i sznurowaną talią. Taka dłuuuga i mięciutka. I szeroka na dole, by nadawała się do ukrycia sztyletu.

Grabarz

Weź no mi powiedz... PW? ^^

Nawet jakbym żyła w średniowieczu, nosiłabym się po męsku. Z mieczem na plecach, w skórzanym napierśniku, w karwaszach et cetera. Jak na wolnego wojownika przystało. xD

EDIT: Jakie średniowiecze? Nie wiem, skąd mi się to wzięło... W prologu są "policyjne syreny". I cała wizja jebnęła mi z hukiem, więc tym bardziej nie wyobrażam sobie siebie w sukni...

Elle

No dobra, ale jesteś pewna? Wiem, ze nie lubisz wiedzieć takich rzeczy....

Taaaa, szczególnie na wampirycznym balu. Gdzie elegancja jest wymagana. No proszę cię...

Hihihihihihihi. ^^ Niby policyjne syreny, ale jak czytało się opis imprezy, to miałam wrażenie, jakby cała akcja właśnie tam się cofnęła. I tak mi się wzięła średniowieczna suknia. poza tym, inna do ciebie nie pasuje.

Grabarz

A bale bym omijała szerokim łukiem...

Chcę wiedzieć.

Namida

Uno. Średniowieczna impreza miała być. To w końcu wampiry, ja zawsze kojarzyłam je sobie z takimi klimatami. Ale cała akcja rozgrywa się w XXI wieku.
Duo. Ja jak najbardziej wyobrażałam sobie ciebie Ev w takiej sukni. Zresztą kiedyś mówiłaś, że jak już, to tylko taka.
Thres. Elka ma racje paringi widać jak na dłoni. Wystarczy po wyglądzie... jeden jest brunet, drugi z długimi włosami, a trzeci co prawda blondyn ale wredny...

Na koniec, cieszę się, ze się w miarę podobało, do wskazówek się zastosuję *spróbuję* i... no cóż... tyle.

Grabarz

Chcę więcej, cholero!

Hibari

Popieram! I to bardzo popieram! Własnie przeczytałam. ^________^

Nam, ty wstrętna wiedźmo, jak mi przyjdzie czekać tak długo na następną część, to ci normalnie wsadzę błyskawicę gdzie nie potrza i wtedy zobaczysz, o! xPP