[M] [Z] [N] Rozpacz

Namida

Więc… jeśli ktokolwiek to przeczyta… to… Nie wiem, co to jest. Rozważanie? Może… krótkie i treściwe. Napisane w chwilę, pod impulsem, bez poprawek tutaj zamieszczone. Będzie masa błędów. Ale czuje potrzebę, podzielenia się tym z Wami. Pod Wasz osąd.
A dla kogo? Ta osoba już wie, ze to dla niej.

Co robić kiedy skończą się łzy? Kiedy chcesz płakać ale nie możesz? Co robić wtedy?!
Łatwo jest rozpaczać, na początku. Ale potem coraz trudniej. Tylko durne pojęcie „muszę rozpaczać” trzyma nas przy tym. Ale wcale nie musimy. Czujemy ból, cierpimy… serce kole… dusza uwiera. Ale tak nie musi być zawsze. To my chcemy by tak było. To ten głupi człowiek chce zawsze czuć ból. Nie chce zapomnieć o tym co było. Chce żyć przeszłością i rozpamiętywać pasje… Co za durna istota.
Gdy przychodzi coś innego niż miłe wakacje nad morzem, gdy przychodzi ból, przewracamy się i nie potrafimy się podnieść. Jesteśmy jak domek z kart nieudolnie stawiający opór podmuchowi wiatru. Domek, żyjący dotąd w sielankowej ułudzie, nie jest przygotowany na bunt życia. Nie ma solidnych filarów na których mógłby się oprzeć. Pada.. pokonany… przez wiatr. Jeśli zdoła się podnieść, będzie już wiedział od czego zacząć. Ale,… jeśli zdoła. Nie każdy ma siłę na tyle wielką, by zdołać się podźwignąć z upadku, wygrzebać spod gruzu własnego życia. Na szczęście istnieje obok nas druga osoba. Prócz tej która jest sprawcą ciosu, jest ta która pomoże wstać, uleczy rany i dumę. Pocieszy, słowem i obecnością. Będzie przy nas i nie pozwoli upaść raz jeszcze. Jeśli jednak upadniemy, znów nas podniesie. Jeśli będzie daleko, nie bacząc na trasę, ważne sprawy czy konsekwencje, przybędzie niezwłocznie by pomóc. Dziś stwierdzam że Bóg istnieje, mówicie co chcecie. Dla mnie jest… i dziękuję mu za takich ludzi , a szczególnie za jednego. Dziękuję , że spotkałam tę osobę, że miałam możliwość poznania jej duszy. Nie będę wymieniać tutaj z imienia, ta osoba wie, że chodzi o nią. To ona dziś pomogła mi wstać. Po tak bolesnym ciosie, w tak krótkim czasie przywróciła mnie do stanu używalności. Zrozumiałam, że bez niej jestem słaba. Jestem niczym domek z kart, opadający pod ciężarem własnych problemów. Ale w tej chwili, po długiej i poważnej rozmowie mogę porównać się do feniksa. Odradzam się. Wiem, czego już nie zrobię. Jakiego błędu nie popełnię. Wiem , że przy następnym spotkaniu z przeszkodą nie będę topić się w morzu własnych łez. Mimo iż nadal boli… rana zabliźnia się. Niedługo nie będzie po niej śladu. Po niej przyjdzie następna, ja to wiem. Ale teraz mam świadomość, że nie ulegnę już tak łatwo. Od dziś stałam się silniejsza i mimo, iż teraz wszystko co zbudowałam jest w gruzach, postaram się to odbudować. Zajmie mi to więcej czasu niż poprzednio. Ale odbuduje to. Dlaczego? Bo są ludzie którzy we mnie wierzą. I zrobię to dla nich. By nie stracili nadziei.

Dodam jeszcze, iż ja tego nie oceniam. Gdyż obecnie jestem na krawędzi pustkowiem zwątpienia w własne umiejętności, a przepaści rzucenia pisarstwa w diabły...

Grabarz

(...)przy następnym spotkaniu z przeszkodą...
(...)ludzie, którzy we mnie wierzą...

To chyba tyle, co zauważyłam z ortów. Interpunkcyjne jakoś nie rzucają mi się w oczy, to nie będę za nimi gonić. Zresztą po co, skoro nie zakłóca mi to odbioru tego dzieła?

Niewątpliwie, w jakiś sposób jest to dzieło. Na początku okrutnie prawdziwe, a potem... hm, właściwie nigdy nie doznałam wsparcia drugiej osoby, kogoś, kto wyciągnie do mnie rękę po upadku wszystkiego, co do tej pory trzymało mnie na nogach. Zawsze sama dźwigałam się z gruzów.

Szczerze? Zazdroszczę takiej osoby i gratuluję zyskanej siły.

Literacko to tego ocenić się nie da, bo jest zbyt prywatne, osobiste. To forma listu otwartego, podziękowania... Było prawdziwe. Chyba w takim typie wypowiedzi pisemnej (o kurwa, jak to "egzaminatorsko" brzmi!) to jest najważniejsze.

Namiś... a jeśli rzucisz pisanie w diabli, to osobiście wyciągnę je od tatusia (to rzucone pisarstwo od Szatana) i Ci je na siłę wcisnę z powrotem.

Namida

Błędy już poprawione, dziękuję.
Nie masz takiej osoby? Na pewno masz. Każdy człowiek kogoś takiego ma. Lecz jeśli sama podnosisz się z gruzów, to zazdroszczę. Ja jestem za słaba.
List? Podziękowanie? Być może... Jak pisałam, nie wiem, jaką to ma formę... napisałam ot tak, bez pomysłu, planu czy nastroju... nie nastrój był, ale to inna bajka.
Eve, nie wiem czy rzucę pisanie... nie wiem czy kiedykolwiek do niego wrócę... póki co nic nie wiem. Muszę się pozbierać, potem się zobaczy.

Fushigi

I właśnie takie coś nazywam sztuką.
I właśnie tu pokazałaś, na co Cię stać, Nam.
Bo zrozumienie własnych uczuć i opisanie ich jest dla mnie megatrudne. Nie potrafię tego. Nie wiem nigdy, dlaczego się boję. Nie wiem, czemu płaczę, czemu się śmieję...
A Ty wiesz. I jeszcze ubrałaś to w słowa.

A, jeszcze jedno. Czytałam to już wczoraj wieczorem... A z głośników właśnie płynął opening z "Saiunkoku Monogatari".

Hibari

Nam... *milknie*... Jedyne, co mi przychodzi na myśl, to dziękuję. To było wyrażeniem tego, co sama czuję, wiesz? Może jedynie nie zgadza się to z tą sobą, która pomaga. Jestem z tych osób, które same rodzą sobie, same dźwigają ciężar, bo albo chcą to robić same, albo po prostu nie zjawia się w odpowiednim momencie nikt, kto by pomógł. Wiem, ględzę bez sensu, ale tak jest. Arigatou, kochanie ;*

Namida

Hibuś, kochanie... nie będę dziękować za komentarz, jedyne co powiem to to, że jeżeli będziesz miała jakiś problem, to masz mój numer telefonu, masz moje gg... napisz, zadzwoń. Widać, że na tym forum są same silne osoby, ale jeśli nie będziesz mogła sobie z czymś poradzić, pomogę. Od tej osoby nauczyłam się, że można wyciągnąć kogoś nawet z największego doła.

Hibari

Ależ ja Was wszystkie kocham ^^

Irate

Patrzę.
Fick Nam, to na pewno coś świetnego i interesującego.
I wiesz co?
Nie zawiodłam się.
Czuję się aż zaszczycona, że mogę rozmawiać z osobą, która potrafi coś takiego napisać. Coś tak trafnego.
Powtórzę to po raz enty.
Jesteś wspaniała, Nam.

Gość

Hmmm to jest dziwne. DIbrze napisane ale wątpię by nastolatka była zdolna do takiej rozpaczy.

Grabarz

Nie każdy jest płytki jak kałuża, a jego intelekt wartki jak woda w klozecie...

Umeka

Ale jej pocisnęłaś. <3
Szczera prawda ponad wszystko, co? xD

Grabarz

No a jak? xD

Umeka

Mnie uczono, ze nie ładnie jest kłamać. ^^

Namida

Eve... aż sobie to zapiszę. <333

Grabarz

Jak ja coś czasem pierdolnę... ^^'

Namida

Ale jak pięknie pierdolniesz.

Fushigi

Ja pierniczę...
To się wykazała, nie ma co.
xD

Namida

Niezwykle nieprawdasz?

Fushigi

Nieprawdaż, nieprawdaż. ^^'

Namida

Chyba prawdaż ^^

Irate

Gryz, jesteś moim mistrzem.

Namida

Ona powinna wykładać na uniwersytecie wrednotę prostą i złożoną oraz jak zmieszać z błotem idiotę.

Irate

Załóżmy UA.
Uniwersytet Amazonek.
Przedmioty:
- Wredota prosta i złożona
- Jak zmieszać kogoś z błotem
- Kokietowanie organiczne i nieorganiczne
- Jak wyjebać komuś z półobrotu
- Rozkochaj w sobie i porzuć
- Jak poczuć się zajebistym

Namida

Boskie Ir.

Irate

To jest napad!
Weny...