(Nie)Kończąca się historia.

Yennefer

Siema dupy! Dawno nas tu nie było co? Na sam począteczek cudownej reaktywacji proponuję mniej więcej opowiedzieć w swoich dopiskach co się z wami działo. Tym magicznym sposobem będziemy wiedzieć wszystkie. Robimy to od początku. Robimy to znowu i robimy to lepiej bo jesteśmy starsze i mądrzejsze (yhym...pewnie :D)

Nie widziały się trzy lata. Szmat czasu. Na pewno sporo się zmieniło u każdej z nich. Obiecały sobie kiedyś, że to co je łączy nie rozleci się nigdy. Że nigdy nie powstało bardziej magiczne forum i bardziej magiczna więź. Myślała, że to czcze gadanie bandy nastolatek. Ale od kiedy strefa zapadła w śpiączkę a kontakt z większością amazonek się urwał czuła, że trochę zgubiła sama siebie. Coraz rzadziej pisała, coraz rzadziej czytała, coraz więcej piła i chędożyła. Dopadło ją coś co obiecała sobie, że nigdy jej się nie przytrafi - nieszczęśliwa miłość. Ze wszystkich sił zapragnęła je zobaczyć, bo uświadomiła sobie jak bardzo za nimi tęskni. Jak bardzo brakuje jej racjonalności Iryta, odpierdalania z Eve czy chichotu May. Jak bardzo przydałyby się jej rady Fuśki i Elle w pewnych dziwnych sytuacjach, z którymi przyszło jej się przez ten czas zetknąć. Wiedziała, jaką ją znały. Nie była już tą samą Yenn. Ale nie była też zupełnie inna. I cały czas je kochała. Mimo upływu czasu coś nieustępliwie je do siebie ciągnęło i kazało im się spotkać. Wzięła głęboki wdech i wkroczyła do pubu "Pod zgniłym wieprzem" gdzie umówiły się wszystkie...

Irate

W środku panowała cisza i spokój.
- Grabarz kurwa, spierdalaj z tą ręką, wsadzasz mi łokieć do piwa!
- Przymknij się, próbuję połączyć się ze swoim wewnętrznym ja.
- Ale weź się nie łącz z moim piwem!
- Może mi ktoś powiedzieć, gdzie jest Yenn? - Olała Namidę Grab, opuszczając ręce (i przy okazji strącając coś na podłogę). - Chyba tylko jej nie ma. Spóźnia się, cipa...
- A gdzie jest moje piwo? - przerwała jej Mids, zdezorientowana patrząc na puste miejsce przed sobą.
- Jestem iluzją koguta - powiedział Iryt, patrząc w ścianę i dostojnie udając, że wcale nie wypija połowy zawartości szklanki koleżanki.
- O ja... Jesteś tak głupia, że nawet nie mam siły się na ciebie gniewać.
- Dziena.
- Dziewczyny! - Uwagę wszystkich zwróciła na siebie May, wesoło wbiegając do pubu. - Nie było ciastek, więc kupiłam zaprawę murarską - z radością obwieściła i postąpiła krok do przodu. Nie zauważyła jednak przy tym sporo wyższej od siebie od siebie blondynki, która od dłuższej chwili stała w przejściu, niepewnie patrząc na amazonki. Wpadła na nią, potknęła, zaczepiła o jej płaszcz i pociągnęła za sobą na podłogę.

Yennefer

Zaprawa murarska w postaci gryzącego w oczy pyłu przesłoniła świat. Dziewczęta, oraz wszyscy inni goście, chwilę temu popijający browary, poczęli kaszleć niemiłosiernie, kląć i krzyczeć. May nie widziała kompletnie nic. Ktoś leżał na niej i prychał jej prosto w twarz a ona nie pozostawała mu dłużna.
- Kimkolwiek jesteś, posiadam na sobie więcej twojego DNA niż jakiegokolwiek facetam, z którym się kiedykolwiek kochałam! - krzyknął pomiędzy prychnięciami ów ktoś. Mayumi oczywiście bezbłędnie poznała ten głos.
- Yenn, ja pierdolę!
Usłyszały wszystkie. Śmiejąc się i roztrącając przypadkowe ludzkie istoty, które napatoczyły się im pod nogi dopadły blondyny i szatynki rzucając się na nie na oślep.

Grabarz

Pył opadał powoli na stłoczone na podłodze postaci. Słychać było śmiechy, krzyki, ktoś narzekał na brak powietrza, ktoś inny pomstował na wbijający się w jego żołądek łokieć... Pozostali goście lokalu dokonali zręcznej ewakuacji, a właściciel przybytku z nietęgą miną spoglądał na spustoszenie, które spowodowały Amazonki.
Po dłuższej chwili, wypełnionej przekleństwami i chichotami, dziewczyny zdołały stanąć na własnych nogach i jako tako doprowadzić się do porządku, przy okazji wzniecając kolejne tumany pyłu.
- Jak ja wyglądam! - Jęknęła Namida, gdy ujrzała swoje odbicie w wiszącym nieopodal lustrze.
- Pięknie jak zwykle, kochana - odparła Fushi z uśmiechem.
- Nie przejmujcie się, pod koniec tego spotkania wszystkie będziemy wyglądać jeszcze gorzej! - Krzyknęła Hibari, rzucając się w kierunku dwójki przyjaciółek.
Właściciel spoglądał na nie z nietęgą miną, narzekając, że Amazonki będą musiały posprzątać ten bałagan, po czym natychmiast opuszczą jego lokal. Dziewczyny parsknęły chóralnym śmiechem.
- Nie pierdol... - mruknęła Grabarz, odpalając papierosa.
- Właśnie. Reszta klienteli uciekła, więc teraz jesteś na nas skazany - rzekła z czarującym uśmiechem Elle.
- Nigdzie się stąd nie ruszam - oświadczyła na koniec Yenn, mierząc barmana spojrzeniem. Oględziny wypadły pomyślnie, więc klepnęła go w tyłek, gdy przechodziła obok niego, i dodała: - Przynieś nam piwo do stolika.
- Byle szybko, w gardle mi zaschło od tego pyłu - dorzuciła Irate.