[Z][M][N] Szaleństwo.

Gość

Przyszła kolej na jednopartówkę spod pióra Ame. Jest to moja pierwsza tego typu twórczość, więc proszę o porządną krytykę. Naprawdę, nie zasługuje to na miano dzieła literackiego. Raczej są to beznadziejne wymysły amatora xD

- Przenikający deszcz ...,
czy znajdę słońce?
Pytasz.

Nie wiem.
We mnie nadal
tlą się wspomnienia.

Słońce będzie nim.
Przyjacielem,
pogrążonym w ciemnościach.

A ja?
Zatopiony w tym szaleństwie,
próbuję odnaleźć oddech.

Nie pytaj.
Nie pytaj,
dopóki nie znajdę słońca.

W tym bezkresnym szaleństwie.

Fala spokoju i beztroski spłynęła na jej kruche serce. Bo, gdy on się uśmiechał, gdy żegnał ją tym miłym gestem czuła iskierkę radości. Przyjaciel. Tak zwykła go nazywać od ponad trzech lat. Odwróciła się i rzuciła parę słów na dowidzenia. Nie wiedziała dokąd idzie, nie chciała wiedzieć. Jej seledynowe tęczówki spoglądały co chwila na niebo, które szykowało się do wybuchnięcia lawiną rzewnych łez. I tak się stało. Srebrzyste krople wylewały się ze sklepienia mocząc jej włosy. Różowe kosmyki przyklejały się do czoła dziewczyny, która z uśmiechem, bez przerwy je odgarniała. Tak szła uliczkami rodzinnej wioski pośród zimnego, przeszywającego duszę deszczu. Zatrzymała się. Dlaczego? Niby przez pokaźnych rozmiarów srebrzystą kałużę, która ‘stanęła’ jej na drodze. Kałuża jednak była małym, malutkim pretekstem. Sakura spojrzała przed siebie. Zobaczyła wejście do pewnej części Wioski Liścia, pewnej zapomnianej, odrzuconej części. Stała tak, przed zabitym spróchniałymi deskami wejściem do miejsca, gdzie kiedyś zamieszkiwał klan Uchiha. Wahała się. Powoli nachyliła się i przeszła pod jedną z desek. Zobaczyła to. Zobaczyła jego dawny, zapomniany dom. Deszcz przeszywał chłodem kruche ciało zielonookiej. Dotknęła jednej ze ścian. Zdobiły ją brązowe, lekko wyblakłe ślady rozproszonej krwi. Zadrżała. Cofnęła bladą dłoń. Poczuła, jak wszystko wiruje jej przed oczami i zlewa się w jedną, kolorową plamę. Krew, wrzask, strach. W jednej chwili doznała tylu uczuć. Wyobraziła sobie to. Dzień tragedii klanu Uchiha. Wybiegła. Tak po prostu.
I znów, znów zaczęła o nim myśleć. O jego kruczoczarnych tęczówkach, pogrążonych teraz w nieskończonej ciemności. Ktoś musi to zrobić. Ktoś musi go stamtąd wyciągnąć.
Powoli wyciągnęła dłoń. Dotknęła nicość, poczuła jak lodowate krople deszczu spływają po jej ręce. Przymknęła oczy i złożyła niewidzialny pocałunek w powietrzu.

Utopiła się.

W tym bezkresnym szaleństwie.

Gość

Ja mam tylko takie malutkie,maluśkie pytanko. :D Po co Sakura pocałowała powietrze?Wyobraziła sobie Sasuke czy co?Bo tylko tego nie wiem :) Ogólnie to fick jest smutny,ale wciąga.Mi się bardzo spodobał i liczę że masz jeszcze jakieś pracki dla nas :wink:

Gość

Niniko - takie 'niedopatrzenia' pisane są po to, żeby czytelnik mógł sam interpretować sobie, w tym przypadku po co to zrobiła. Wyjaśnienie zepsułoby efekt.
Jeżeli to pogmatwane, przepraszam. To dopiero moja pierwsza jednopartówka. Dziękuję za opinie.

shige

Myślę że piękne. Zwłaszcza ten wiersz na początku taki nastrojowy.

Irate

Kiedy to czytałam, jakoś nie myślałam o Bożym świecie, ani o mojej wielkiej miłości (xP), co mi się naprawdę rzadko zdarza. Wynika więc z tego, że bardzo mi się podobało.

Gość

Ojej, dziękuję. Jednak nie zasłuzyło to na tak wspaniałe słowa z Waszej strony, Shige, Irate.

Irate

Jeśli ja tak mówię, to znaczy, że zasługuje, i nie waż się mi sprzeciwiać [tak. W tej chwili mam na twarzy uśmiech cwaniaczka ^^].